"ΛΙΓΟΠΟΛΗ"

Λιγόπολη




Μια φορά και έναν καιρό πριν χρόνια ήταν ο Λίγος.

Την ίδια φορά όμως και τον ίδιο καιρό και η Πόλυ.



Ένα πρωί λοιπόν, καθώς ο Λίγος έβγαινε από το σπίτι του,

που δεν ήταν ούτε πολύ μικρό αλλά και ούτε πολύ μεγάλο,

σκόνταψε και παραπατώντας έπεσε πάνω στην Πόλυ..

«Καλά δε μπορείς να προσέχεις λίγο που πατάς?»

ρώτησε εκνευρισμένη η Πόλυ..

«Προσέχω και μάλιστα πολύ! Απλά παραπάτησα..»

απάντησε θιγμένος ο Λίγος!

Κι έπειτα χαμογελώντας απολογητικά της χάρισε μια καραμέλα..

«Να!» ,της είπε, «λίγο γλυκό λυπάμαι..»

Και εκείνη τότε του χαμογέλασε πολύ..



Λίγο πολύ καταλαβαίνετε τι έγινε! Ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..



Ο λίγος και η πολύ αγαπήθηκαν,

παντρεύτηκαν και έκαναν ένα παιδί, τον Ερμή..

Ζούσαν όλοι μαζί σε μια πόλη τη Λιγόπολη..



Στη Λιγόπολη δεν έτρωγαν πολύ, αλλά ούτε και λίγο,

δεν ήξεραν τι πάει να πει χοντρός, αλλά ούτε και αδύνατος.

Στα πανηγύρια και στις γιορτές δε χόρευαν πολύ, αλλά ούτε και λίγο..

Στη Λιγόπολη δεν ήταν κατσουφιασμένοι αλλά και ούτε μες στην τρελή χαρά

και αν αναρωτιέστε πως ήταν τα παιδιά στο σχολείο

λίγο πολύ κανείς τους δεν αρίστευε αλλά και ούτε έμενε στην ίδια τάξη..

Τα παγωτά και οι σοκολάτες μέσα στην κοιλίτσα τους

δεν ήταν σε αφθονία αλλά ούτε και σε έλλειψη..







οι Λιγοπολίτες ξυπνούσαν μέρα και κουρασμένοι από την μετριότητα

κοιμόντουσαν πάλι μέρα, λίγο πριν νυχτώσει

και αν ψάχνετε να βρείτε λάμπες στους δρόμους διακόπτες στα σπίτια προβολείς στα αυτοκίνητα… μάταια!

Μα το χειρότερο απ’ όλα είναι πως στη Λιγόπολη δεν υπάρχουν κεριά.







Ο Ερμής πως ήταν άραγε ?...

Είμαι λίγο ψηλός και πολύ κοντός,

στο τρέξιμο λίγο γρήγορος και στο περπάτημα λίγο αργός…

λίγο πολύ είμαι ο ήρωας σας και περνάω στη Λιγόπολη μέτριες ευτυχισμένες μέρες…



Στο σχολείο ο Ερμής δεν ήταν πολύ φίλος με κάποιο συμμαθητή του,

αλλά δεν έκανε και λίγη παρέα με όλους τους..

Αυτό όμως τον ενοχλούσε πάντα..

«Θες να γίνεις ο καλύτερός μου φίλος;»

είπε μια γκρίζα μέρα στο αγόρι που καθόταν δίπλα του..

«Τι θα πει ο καλύτερός σου φίλος;» αντερώτησε απορημένο το παιδί..

«Δε θα είμαστε λίγο φίλοι.. Αλλά πολύ! Πάρα πολύ!»

Αναφώνησε χαρούμενος ο Ερμής..

Μα ο συμμαθητής του τον κοίταξε χαμένος.. Δεν καταλάβαινε τίποτα!

Ο Ερμής άρχιζε σιγά σιγά να αισθάνεται πως δεν έμοιαζε ούτε λίγο ούτε πολύ

με τους ανθρώπους που ζούσαν στην πόλη του..

Στην πραγματικότητα δεν έμοιαζε καθόλου μαζί τους!



Με τι αισθανόταν ο Ερμής ότι έμοιαζε η ζωή του?

Με τον καθημερινό ελληνικό καφέ του πατέρα του… Μέτριος.

Αν και ο ίδιος κάθε πρωί του έλεγε: Μπαμπά!

Στον καφέ σου ή βάλε όλη τη ζάχαρη ή κλείδωσε τη στο ντουλάπι…









Και η μητέρα τότε χαμογελούσε αρκετά μα όχι και πολύ πλατιά!

Και έλεγε σιγανά στον Λίγο..

«Μέρα με τη μέρα αλλάζει ο Ερμής μας.. Δε μοιάζει με κανέναν εδώ..»



Ο Ερμής μια μέρα δεν μπορούσε να κοιμηθεί..



Άρχισε να στριφογυρίζει στο κρεβάτι του σηκώθηκε

και άρχισε να γράφει τις σκέψεις του,

έπαιξε και με το αγαπημένο του πολύχρωμο καρουζέλ

και με μάτια λίγο κλειστά και πολύ αινιγματικά άρχισε να σιγοτραγουδάει

«δε μπορεί να υπάρχει μόνο η μέρα… δεν μπορεί να υπάρχει μόνο η καλημέρα..»

Και όσο τραγουδούσε τόσο το δωμάτιο συμφωνούσε…

«Δε μπορεί να υπάρχει μόνο η μέρα…

Δε μπορεί να υπάρχει ΩΧ! »









Τρέχει στο παράθυρο, σηκώνει το βλέμμα και για πρώτη φορά βλέπει τη νύχτα…

κοιτάζει ψηλά και βλέπει τ’ αστέρια… έτσι έμαθε τι πάει να πει πολύ

ρίχνει και μια ματιά στο φεγγάρι και έτσι κατάλαβε τι πάει να πει λίγο

Και η νύχτα με τα τρυφερά της χέρια… τραβάει τη φωνή του Ερμή προς τα έξω …

Είχα δίκιο υπάρχει και κάτι άλλο… Έχει αδερφάκι η μέρα δεν αμφιβάλλω…

Αποφάσισε λοιπόν την επόμενη κιόλας μέρα να προσπαθήσει να τ’ αλλάξει όλα…



Βγήκε τρέχοντας από το σπίτι και όλοι τον κοίταζαν σαστισμένοι!

Έτρεχε πραγματικά πολύ γρήγορα!

«Μα τι συμβαίνει;» ρώτησε πολύ ανήσυχη η μανάβισσα τον φούρναρη..

«Κάτι πολύ περίεργο!» απάντησε σκεφτικός εκείνος..



Ο Ερμής ήταν τόσο χαρούμενος που δεν άκουγε καν τους φίλους του που του φώναζαν:

«Ερμή που πας? Το μάθημα αρχίζει σε λίγο!

Θα αργήσεις και δεν το έχει κάνει ποτέ κανείς αυτό! »

Εκείνος όμως συνέχισε το δρόμο του!



λουλούδια όμορφα και χρωματιστά φύτεψε στις αυλές κάθε σπιτιού

Κυρία Ιωάννα τώρα ο κήπος σας θα έχει

και τριαντάφυλλα και γαρδένιες και ανεμώνες και γεράνια…

Κύριε Κώστα πολύ ωραίο κήπο έχετε τώρα! Χάρη στην ανακάλυψη μου βέβαια..

Οι Λιγοπολίτες τον κοιτούσαν παράξενα τον Ερμή



Οι άνθρωποι σαστισμένοι αντάλλασσαν απορημένα βλέμματα ανασηκώνοντας τους ώμους!



Μα για πια ανακάλυψη μιλούσε?

Μπήκε και στο ζαχαροπλαστείο!

68 πάστες παρακαλώ και 118 προφιτερόλ μήπως έχετε και 225 σοκολατάκια?

Επιτέλους λιγώθηκα!



Ο ζαχαροπλάστης χαμογελώντας πρώτη φορά τόσο πολύ πλατιά

κοίταζε μαγνητισμένος τον Ερμή να καταβροχθίζει την παραγγελία του!

Και ξαφνικά αποφάσισε για πρώτη φορά να δοκιμάσει και εκείνος λίγο από όλα τα γλυκά του!

«Μα αυτά εδώ είναι πολύ νόστιμα! » είπε έκπληκτος!

Μα ο Ερμής είχε ήδη γίνει καπνός!











Στο Λούνα Πάρκ έκανε 365 φορές βόλτα με τα συγκρουόμενα και 52 με τη μπαλαρίνα.

Ζαλίστηκαν πολύ να τον κοιτάνε και ο Ερμής φώναζε χαρούμενος!

Θέλω λίγο ακόμα να κάνω λίγο ακόμα !

Άσε που ψώνισε για τους φίλους του όλο το μαλλί της γριάς… Καραφλή την άφησε!



Ο παιχνιδοπώλης τα ‘χασε πολύ απ’ το μέτρημα όταν ο Ερμής του ζήτησε:

88 στρατιωτάκια και 1595 μπίλιες !

και κάντε λίγο γρήγορα παρακαλώ ή λίγο αργά.



«Νομίζω μπερδεύτηκα πολύ! » αναφώνησε προσπαθώντας να μετρήσει όλες αυτές τις μπίλιες!

«Όλα τα κουτιά μοιάζουν πάρα πολύ μικρά για όλα αυτά τα παιχνίδια! »

Φορτωμένος τελικά ο Ερμής έφτασε επιτέλους στο σχολείο!

«Άργησα λίγο.. Συγνώμη! » φώναξε μπαίνοντας χαρούμενος στην τάξη..

Και οι συμμαθητές του τον κοιτούσαν παράξενα!

«Είναι πολύ περίεργος ο Ερμής σήμερα!» έλεγαν το ένας στον άλλο..



Εκείνη την ημέρα ήταν φυσικά ο μοναδικός μαθητής που πήρε σε όλα τα μαθήματα 10 με τόνο…

Η δασκάλα του τότε φώναξε χαρούμενη: «Πρώτη φορά βλέπω τόσο πολύ καλό μαθητή!»

Όλοι οι μαθητές ζήλεψαν πολύ! Ο Ερμής έλεγε χαρούμενος:

Σ’ αγαπάω πολύ δασκάλα μου! Λίγο αργά το κατάλαβα…

Εκείνη την ημέρα ‘μάθαν όλοι τι σημαίνει πολύ..



Να ζουν πολύ, να γελάν πολύ, να παίζουν πολύ..



Μαζεύτηκαν όλοι μαζί εκείνη τη μέρα σε ένα πολύ μεγάλο τραπέζι να γιορτάσουν!

Έφαγαν ήπιαν έπαιξαν και χόρεψαν περισσότερο από ποτέ!

Περισσότερο κι από το πιο πολύ που μπορούσαν να φανταστούν!



όσο για το λίγο δεν άργησαν να το μάθουν και αυτό.

Διότι εκείνη τη νύχτα, είχε πανσέληνο…

Πόσο τυχεροί ήταν οι Λιγοπολίτες..

Από την επόμενη κι όλας μέρα η Λιγόπολη έχασε για πάντα το όνομα της..



Ακόμα και σήμερα οι παλιοί σοφοί γέροντες..

Λένε ότι η Λιγόπολη εκείνη τη νύχτα μεταμορφώθηκε σε Ερμούπολη!



Έτσι ζουν αυτοί πολύ καλά και μείς λίγο καλύτερα..



Βαγγέλης Ευαγγελίου